Lou Reed: Rock'n'roll jest tak świetny, że ludzie powinni zacząć za niego umierać (...). Ludzie po prostu muszą umierać za muzykę. Umierają za wszystko inne, więc czemu nie za muzykę? Umrzyj za nią. Czyż nie jest piękna? Czy nie warto umrzeć za coś pięknego?
Wbrew tytułowi, a także zapowiedzi Lou Reeda, kończącej wprowadzenie do książki, 'Please kill me' jest bardziej o życiu, niż o umieraniu. I to życiu takim naprawdę, będącym czymś innym, niż tylko biologiczne przetrwanie. McCain i McNeil starali się oddać hołd grupie całkowicie zwyczajnych ludzi - takich jak Ty i ja - którzy w pewnym momencie mieli odwagę powiedzieć, że dosyć już udawania, dość wymówek, chowania się za skromnością, niepewnością, czy przekonaniem o braku wystarczających umiejętności. Dość wiecznego oczekiwania, aż pojawi się szansa, albo odpowiedni moment. To opowieść o ludziach, którzy odrzucili to wszystko. Zignorowali całą otoczkę społeczną i kulturową, która sprawia, że człowiek w społeczeństwie zajmuje to miejsce, które zajmuje, by zacząć robić to, o czym zawsze marzyli - tworzyć.
Jednocześnie podkreślić trzeba, że 'Please kill me' to nie jest książka o kryształowych bohaterach, którzy kosztem ogromnych wyrzeczeń albo tytanicznej pracy osiągnęli sukces sceniczny. To rzecz o zwykłych chłopakach i dziewczynach z przedmieść, którzy - choć nie potrafili świetnie grać, śpiewać ani pisać piosenek - chwycili za instrumenty i zaczęli to robić tak, jak umieją. I w bardzo podobny sposób podchodzili do całego swojego życia. Przeżywali je naprawdę, nie tylko w głowach. Uczestniczyli w nim, a nie tylko obserwowali.
Przez takie podejście bohaterowie opisywani na kolejnych kartach 'Please kill me' stali się dziećmi swoich czasów - czasów rewolucji seksualnej oraz upowszechnienia narkotyków. Stąd też książka obfituje w opisy nietypowych sytuacji i tarapatów związanych z zażywaniem znacznych ilości jednego i drugiego. Dla tych, których czytanie o seksie i narkotykach w jakiś sposób bawi, 'Please kill me' będzie godną polecenia lekturą. Ponieważ sam należę do tej grupy, w książce znalazłem wiele fragmentów, przy których co najmniej się uśmiechnąłem.
Jednocześnie podkreślić trzeba, że 'Please kill me' to nie jest książka o kryształowych bohaterach, którzy kosztem ogromnych wyrzeczeń albo tytanicznej pracy osiągnęli sukces sceniczny. To rzecz o zwykłych chłopakach i dziewczynach z przedmieść, którzy - choć nie potrafili świetnie grać, śpiewać ani pisać piosenek - chwycili za instrumenty i zaczęli to robić tak, jak umieją. I w bardzo podobny sposób podchodzili do całego swojego życia. Przeżywali je naprawdę, nie tylko w głowach. Uczestniczyli w nim, a nie tylko obserwowali.
Przez takie podejście bohaterowie opisywani na kolejnych kartach 'Please kill me' stali się dziećmi swoich czasów - czasów rewolucji seksualnej oraz upowszechnienia narkotyków. Stąd też książka obfituje w opisy nietypowych sytuacji i tarapatów związanych z zażywaniem znacznych ilości jednego i drugiego. Dla tych, których czytanie o seksie i narkotykach w jakiś sposób bawi, 'Please kill me' będzie godną polecenia lekturą. Ponieważ sam należę do tej grupy, w książce znalazłem wiele fragmentów, przy których co najmniej się uśmiechnąłem.
McNeil i McCain pisząc 'Please kill me' zdecydowali się na ciekawą formę narracyjnej historii mówionej. Książka w całości składa się bowiem z wypowiedzi uczestników opisywanych wydarzeń. Co prawda doceniam walor poznawczy płynący z takiego wyboru, jednakże nie przypadła mi ona za bardzo do gustu. Na plus natomiast należy zaliczyć bardzo gustowny sposób wydania.
'Please kill me' Legas McNeil, Gillian McCain 'Please kill me. Punkowa historia punka', Wydawnictwo Czarne 2018, stron 623, ocena: 7/10
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz